Iris en Patrick

 

 

Het is vrijdag 2 september 2022, iets na 3 uur in de middag als op het zonovergoten buitenterrein van het Art-Centre aan de Rotterdamseweg in Delft twee in hart en geest nog jonge mensen komen aangelopen op de tonen van het bijzonder indringende nummer Songbird van Fleetwood Mac. Een song die gaat over de zelfopoffering van ware liefde, universeel is… over jou en niemand anders gaat, en tegelijk ook weer over jou en iedereen.
Verschrikkelijk mooi om te horen… en zeker als op dit subtiele en zo extatisch uitgevoerde muziekstuk zo’n mooi bruidspaar als Iris en Patrick komen aanlopen.

Ik heb Iris en Patrick leren kennen op 12 november van het vorig jaar bij hen thuis in Delft. En ik herinner me nog goed, dat zij bijna de afspraak vergeten waren en heerlijk uit eten waren gegaan. Maar ik ben een vasthouder, dus ging niet weg en bleef nog maar even op hen wachten… en maar goed ook.
Het gesprek was eerst en vooral bedoeld om kennis met elkaar te maken en te zien of we met elkaar de juiste klik ervoeren, die nodig is om zo'n leuke en vooral grootse ceremonie niet alleen te maken, maar vooral ook uit te voeren.
Al pratende vergaten we al snel het primaire doel van het gesprek en gingen al diep in op het toch al wel redelijk lange verleden van beide aanstaande echtelieden, de wensen die zij hadden voor de invulling van de ceremonie en de manier waarop hun kinderen bij het geheel betrokken zouden kunnen worden. Ook Sinterklaas kwam voorbij en - je kan er bij hen echt niet aan voorbij - de waterpolowereld van Den Helder.
Het telefoontje, dat ik kreeg op de terugweg naar Waddinxveen, en waarin Patrick zei dat ze er eigenlijk al uit waren nog voordat ik mijn jas had aangetrokken, was dus niet meer dan een formaliteit en dat gevoel was wederzijds.

Als eerste was daar de gastenlijst met 53 namen, waarvan 18 familiair en 35 vrienden en vriendinnen. Wie daar, evenals de intussen al overleden grootouders van het paar, niet meer op stond, was de 25 jaar geleden veel te vroeg gestorven vader van Patrick. Zoon Bjarne mocht en wilde aan het begin van de ceremonie ter herinnering aan opa Herman een kaars aan steken, die de hele ceremonie is blijven branden.

Van de gasten waren het de vrienden Jarsha en Marco en vriendin Kristel, met dochters overgekomen uit Gent, die samen met dochter Isolde de rol van getuigen vervulden. Voor Isolde, had Patrick nog een verrassing aan het begin van de ceremonie: een foto van haar en haar moeder omgevormd tot een schilderij van het moment, dat zij als klein kind hand in hand met Iris over het strand liep. Patrick had even daarvoor Iris leren kennen en dus ook diens dochter van toen 2,5 jaar oud.  Nu, 23 jaar later, bestaat er geen enkele twijfel meer over de wederzijdse acceptatie.

De getuigen, de moeder van Patrick, de ouders van Iris, zus en broer... iedereen was maar al te graag bereid om mij te voorzien van alle informatie om het verhaal van het bruidspaar te kunnen vertellen. Het was uiteraard een serieus verhaal met veel leuke anekdotes en zowel de traan als de lach waren elementen die er ook in deze ceremonie weer bij hoorden.

June, die ook de trouwauto mocht rijden, en Isolde, die als zussen ook gezamenlijk de rol van ceremoniemeester hadden toebedeeld gekregen, tekenden met broer Bjarne een Akte van Instemming met dit huwelijk.

Iris en Patrick spraken elkaar toe en haalden daarin herinneringen aan de 23 jaar, dat hun relatie al duurt, op en vertelden nog eens uit waarom zij zo stevig in elkaar geloven.

Na deze mooie woorden ging de ceremonie als vanzelf over in het JA-woord en de ringceremonie, die Bjarne van huis had meegenomen. Tijdens het ondertekenen van de akte klonk het nummer Avonden van Boudewijn de Groot.
Als ik daarna met bruidspaar en gasten nog even naar de toekomst kijk, zijn het in eerste instantie de woorden van getuigen en familie, die ik mag citeren om Iris en Patrick te laten weten wat er - ook in de nu huwelijkse staat - van hen verwacht blijft worden. Mooie wensen zijn er voor de beklimming van de Kilimanjaro en de voetreis naar Santiago de Compostella, die Patrick al eerder op de fiets had gemaakt, samen met zoon Bjarne als "vicarie pro papa Hermanus”.

Qua toekomstverwachtingen waren de woorden van het paar zelf te mooi om te laten liggen en hier te citeren:

"Het voelt rijk om te zien hoe goed het gaat met onze kinderen… hun geluk is ook ons geluk.
Wij hopen dan ook, dat we nog heel lang kunnen genieten van elkaar, van onze kinderen en van alle familie en vrienden.
Maar... de allergrootste wens is: Samen gezond oud worden, misschien nog eens op een rustige plek in het groen in Nederland en dat vooral met kinderen en kleinkinderen die graag naar ons toekomen". 

Er hoefde vervolgens niets meer toegevoegd te worden en de ceremonie kon onder de tonen van het nummer Alles Is Liefde van Bløf soepel overgaan in de toost en de receptie op dit fraaie stukje Delft.

Het was een dubbel feestelijke gebeurtenis, want Iris en Patrick hadden het voorrecht om mijn 50^e paar te mogen zijn, dat ik sinds mijn start in maart van 2020 het huwelijksbootje, dan wel dat van het geregistreerd partnerschap in heb mogen helpen.

 

Niet veel later ontving ik van Iris en Patrick onderstaande review op onze samenwerking. Dit is hun ervaring:

"Wij hadden ons geen betere ambtenaar kunnen wensen. Pim neemt zijn vak serieus. De gedegen voorbereiding van Pim zorgde voor een onvergetelijke ceremonie! Pim trouwen doe je maar een keer maar wij zouden het zo over doen! Bedankt voor al jouw tijd en aandacht voor ons.
Liefs Iris en Patrick"