Marianne en Torvald

Ik vraag het direct-mail-adres van Marianne en neem contact op om haar te melden, dat ik trouwambtenaar ben en haar graag wil helpen de droom te realiseren. Ik bied mijn diensten om niet aan.
In januari hebben wij al een eerste ontmoeting, vooral bedoeld om te horen hoe ze de trouwdag voor zich zagen en welke hobbels er genomen moeten worden om Marianne de energie te bezorgen, die zij nodig heeft om die dag te overleven.

De ceremonie is niet de moeilijkste opgave om te realiseren. De achtertuin van de ouderlijke woning van Torvald, twee straten verderop gaat het toneel van het feest worden en het gezelschap zal louter bestaan uit directe familie en 4 à 5 vrienden. 
Internet geeft veel informatie over wat de gemeente in rekening brengt voor een huwelijk op eigen locatie en met een eigen trouwambtenaar, maar we gaan het proberen... misschien kan de bijzondere bijstand of de WMO iets betekenen.
De twee dochters hebben al gezegd, dat mama wellicht nog de jurk aan kan, die al een paar jaar in de kast hangt, maar zij zelf zouden graag als prinses op het feest verschijnen.
Niet alleen de kinderen hebben last van verschillende intoleranties, maar dit geldt ook voor andere gasten... dat wordt een leuke opgave voor de banketbakker, die de bruidstaart eventueel zou mogen of willen verzorgen.

Al vrij snel krijgen we te horen, dat de gemeente geen mogelijkheden ziet om af te wijken van haar regels... dus krijgt het paar de volle kosten in rekening gebracht. Uiteraard brengt de aanschaf van twee jurkjes voor de meisjes en die van de bruidstaart de nodige, onvoorziene en welhaast onmogelijk op te brengen, kosten met zich mee. Zou het dan toch niet gaan lukken?

Op Paaszaterdag besluit ik een doneeractie op te zetten om te zien of al die meelevende volgers en vrienden op Twitter, LinkedIn en Facebook iets zouden kunnen doen om de droom uit te laten komen.
Via GoFundMe ga ik proberen Marianne en Torvald het huwelijksbootje in te brengen.
Nog geen 24 uur later blijken de kosten van de gemeenteleges al bij elkaar gesprokkeld te zijn en het vuurtje laait verder op. Binnen een week zijn ook de kosten van de jurkjes van de meisjes opgebracht en kan het bruidspaar op zoek naar een bakker, die een mooie en voor dit gezelschap geschikte bruidstaart kan verzorgen.
Uiteindelijk brengen 98 volgers en vrienden van de sociale media, maar ook van mijn aloude Kilacadmon en het laatste bedrijf waarvoor ik heb gewerkt, het bijzondere bedrag van € 2.640,= op. Het bruidspaar kan met de kinderen ook nog een (mid-) weekje op huwelijksreis.

In de voorbereiding op de ceremonie hebben Marianne, Torvald en ik gesproken over mijn titel als Laird of Glencoe en het verhaal daarachter. Zij raken enthousiast en besluiten elkaar een stukje grond met bijbehorende titel cadeau te doen als huwelijksgeschenk. Met het oog op de nog beschikbare tijd tot de trouwdag, bied ik aan om via mijn contacten bij Highland Titles (HT) ervoor te zorgen, dat dit op tijd gaat lukken.
Tijdens de ceremonie kan ik hen vertellen, dat de directie van HT met compassie heeft kennis genomen van de wijze waarop de droom van Marianne gaat uitkomen en besloten heeft om zowel de beide dochters als het bruidspaar ieder een stukje grond cadeau te doen.
Bij het tekenen van de kinderakte zijn het nu Lady Munay en Lady Saiwa die hun ouders toestemming geven met elkaar te trouwen en het JA-woord wordt uitgesproken door Lady Marianne en Laird Torvald.

Onder de indruk van de actie, besluit een plaatselijke edelsmid om voor het paar de ringen te verzorgen.
Een van mijn oud-collega's (zelf kind van een moeder met ME) biedt aan om het paar en de dochters thuis op te halen met zijn mooie witte Hyundai Ionic en die anderhalve kilometer via een kleine omweg te doen, zodat het paar echt het gevoel heeft om bruidspaar te mogen zijn.
De ouders van de bruidegom hebben er met de familie alles aan gedaan om de tuin ze feestelijk mogelijk op te sieren, zodat de ceremonie zich kan voltrekken in een serene, vooral rustgevende sfeer.

De muziekkeuze van het paar is passend met het 'Clair de Lune' van Claude Debussy, waarin de liefde wordt bezongen die met behulp van het maanlicht verdriet en angst doet verdwijnen.
De ceremonie kent natuurlijk zijn emotionele momenten, nu blijkt dat de vader van de bruid als gevolg van zijn steeds sneller verslechterende gezondheid de reis vanuit Hongarije niet meer kan maken om zijn dochter op de tonen van deze mooie muziek weg te geven. Hij zit thuis en geniet via Skype mee.

Gegeven de belangstelling van het bruidspaar voor mijn Schotse banden, besluit ik om vrij snel na de opening van de ceremonie de toga af te doen en het huwelijk te voltrekken in de gala-outfit behorende bij de tartan van HT.

Tranen vallen er ook bij het uitwisselen van de huwelijksbeloften van bruid en bruidegom, maar het JA-woord is luid en duidelijk te verstaan.

Tijdens het ondertekenen van de akte speelt het nummer 'Aloha ke Akua' van Nahko and the medicine for the people, waarin je wordt gevraagd om je leven te leiden met een doel en iets te doen met een positief effect. Trevor Hall zong het einde van de ceremonie bij elkaar met 'Te amo'.

Op deze dag werd voluit duidelijk, dat waar een wil is, er ook een weg is. Velen hebben dit mogelijk gemaakt en velen zijn ook via video-verbinding bij de ceremonie aanwezig geweest.
Het heeft nog wel een paar dagen geduurd voordat bij Marianne de energie-batterij weer was opgeladen. Hij was echt helemaal leeg... op, maar spijt... 
Never-nooit!