Fay en Frensh

Op donderdag 22 februari 2024 waren het Fayoni en Frenshomar, die - in de aanloop naar de kerkelijke bevestiging en inzegening van hun huwelijk twee dagen later - door mij tot man en vrouw naar burgerlijk recht zouden worden verklaard.
In maakte een kleine tien dagen daarvoor kennis met hen in hun op dat moment nog niet geheel ingerichte nieuwe woning in ons dorp en daar bespraken wij - naast het verloop van de ceremonie in het gemeentehuis - ook de bijzondere weg die zij hadden bewandeld om elkaar te ontmoeten en een relatie op te bouwen.

Beiden bezochten zij evenementen en bijeenkomsten van dezelfde kerk, maar hadden feitelijk nog nooit contact met elkaar.
Maar op uitnodiging van twee gezamenlijke vrienden gingen zij met zijn vieren een weekendje naar Europarcs in Luxemburg. De getuigen vertelden mij, dat "Fay en Frensh dat weekend onafscheidelijk waren en als een verliefd koppel hand in hand door het park wandelden". 
Na deze eerste kennismaking volgde een periode, waarin het paar zeer veel en indringend met elkaar heeft gesproken, vooral bedoeld om elkaar door en door te leren kennen... maar een setje waren zij nog zeker niet.

In augustus kreeg Fay een auto-ongeluk terwijl zij aan het bellen was met Frensh. Laatstgenoemde maakte het ongeluk live mee en is direct naar Rotterdam gereden om Fay te helpen. Aangekomen op de spoedeisende hulp bleek Fay een gebroken arm te hebben en daardoor was Frensh min of meer gedwongen haar thuis te brengen en daar haar ouders en zus voor het eerst te ontmoeten. Frensh vroeg haar op dat moment of zij zijn vriendin wilde zijn.
Vier maanden later kwam Fay naar het ouderlijk huis van Frensh, waar zich de hele familie had verzameld. Nog voordat Fay de voordeur bereikt had, zat Frensh al op één knie en zodra zij over de drempel was, vroeg hij haar luid en duidelijk te huwelijk. 
Ondanks dat het een huis vol familie en vrienden was, was het een uiterst intiem moment en een hoogtepunt op weg naar de voltrekking van het huwelijk vandaag en twee dagen daarna in de kerk.

Naast uiteraard het JA-woord, de ringen en het ondertekenen van de akte, stond ook de muziek centraal in de ceremonie.
Bij binnenkomst klonk het nummer Godspeed van de Amerikaanse singer-songwriter Joseph Solomon.
Bij het ondertekenen van de akte klonk de instrumentale versie van The Chillest van het oorspronkelijk door Stevie Wonder uitgebrachte nummer Isn't she lovely. 
En de ceremonie eindigde met het uptempo nummer No One van Alicia Keys.

Het zoontje van de enige zus van de bruid hielp mij bij het bevestigen van het huwelijk.
De bijdragen en anekdotes, die ik mocht ontvangen  van de verschillende getuigen en familieleden, kon ik voor Fay en Frensh verwerken tot één mooi doorlopend verhaal, dat gekenmerkt werd door de perfecte combinatie van de traan en de lach.